Κάνε πράξη όσα μαζί μου δε μπόρεσες.
Άρχισα τότε να γράφω ματωμένα ποιήματα
και να τ αναρτώ στις κενές σελίδες της ψυχής μου.
Ποτέ κανένα τυπογραφείο
δε δέχτηκε να τις τυπώσει,
ίσως γιατί χρειάζονταν
κομμάτια από τη σάρκα σου
κι αίμα από τις φλέβες μου.
( που να τα βρει κανείς αφού γίναμε παρελθόν )
Μου είπες:
Βάλε στη μουσική μου στίχους .
Μα όλες οι λέξεις μου ήταν χρωματιστές
πως αντέξουν τόσο μαύρες νότες.
Μου είπες:
Γίνε ατρίνα να πετάξουμε μαζί.
Μα μόλις τα κατάφερα,
σε λύκο μεταμορφώθηκες
χτυπημένος ίσως από μια πανάρχαια κατάρα .
Χίλια φεγγάρια πέρασαν
κι ακόμα χώρια μας κρατά η άτιμη .
Μου είπες:
Θέλω τα σημάδια μου ν αφήσω στο κορμί σου .
Δεν ήξερες πως κάθε νύχτα
το σώμα μου γεμίζει από αυτά
κι η ανατολή πάντα λαίμαργα τα καταπίνει
μαζί με το ψεύδος
των μεταμεσονύχτιων οργασμών ;
Σου είπα:
Ένα φιλί δεν αρκεί , θέλω μια θάλασσα να πνιγώ .
Κι εσύ μου χάρισες ωκεανούς
από εφήμερες στιγμές
και ξέρες από αέναες προσμονές .
( Ακόμα τα μάτια μου τσούζουν απ το αλάτι
κι η ψυχή μου καταβροχθίστηκε
από τα τέρατα που κατοικούν στο βυθό σου .)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου